Έτσι μου έρχεται ρε μαλάκα να πάω να τις βρω και να τους χώσω ένα like στον κώλο μπας και ησυχάσει λίγο το ανήσυχο πνεύμα τους (να ησυχάσει...λέμε τώρα).
Όπως και να ´χει όμως για αυτές θα σου μιλήσουν άλλοι, πιο κλασομπανιαρισμένοι και θα τους χώσουν τα like κάτι τύποι που κυκλοφοράνε με μπάκι κι ακούνε Ne-Yo. Έτσι κι αλιώς αυτοί το κατέχουνε καλύτερα το άθλημα και θα το κάνουν με μία κάποια ευαισθησία που ακόμα και εσύ ο alternative (ναι, σε σένα μιλάω) θα πεις ¨μπράβο ρε, τους τα χώνει ωραία ο μαλάκας¨ ενώ εγώ, που δεν το κατέχω θα το κάνω ¨αισχρά¨ και με τρόπο που προκαλεί σύγχηση ακόμα και στα alternative experimental παιδάκια (ναι, σε σένα μιλάω).
Εγώ αυτό που κατέχω είναι να κάνω ερωτήσεις. Είμαι χειρότερος κι απ´ τα τετράχρονα γιατί ενώ αυτά σου κάνουν ερωτήσεις όλη μέρα, εγώ κάνω ερωτήσεις όλη νύχτα κι όλη μέρα. Κι η ερώτηση που κάνω αυτή την τελευταία εβδομάδα είναι: τι θα έκανες αν μπορούσες να παγώσεις τον χρόνο και μαζί όλους τους ανθρώπους έστω και για 5 λεπτά;
Οι απαντήσεις που παίρνω, εχτός από το γεμάτο με απορία βλέμμα είναι οι συνηθισμένες του τύπου ¨θα χαλάρωνα¨ ή ¨θα έλεγα αυτά που νιώθω¨ ή ¨θα ούρλιαζα¨ και πολλές άλλες μαλακίες που αλήθεια με βάζουν κι απορώ γιατί κάθομαι και κάνω ερωτήσεις ο μαλάκας.
Κι αφού βάλθηκα σήμερα να λύσω τις απορίες μου περί του γιατί ο κόσμος απαντά τόσο χαζά πράγματα στις τόσο ΓΑΜΑΤΕΣ (και μην γελάς) ερωτήσεις μου, κατάλαβα ότι κανείς δεν μπορεί και δεν ξέρει να χρησιμοποιήσει και να αξιοπιήσει σωστά τον ελεύθερο του χρόνο οπόταν τι να τα κάνουν τα 5 λεπτά που τους προσφέρω;
Και θα σου εξηγήσω (αν έχεις μπει στο κόπο βέβαια να με διαβάσεις μέχρι εδώ) τώρα το γιατί φίλε αναγνώστη, κανείς δεν ξέρει τι να κάνει τον ελεύθερο του χρόνο και έτσι πλαντάζει στην ανία και στην βαρεμάρα.
Βασικά είμαστε προγραμματισμένοι (οι πιο πολλοί) από μικροί να μην έχουμε ελεύθερο χρόνο. Από τις 7:30 μέχρι τις 13:30 έπρεπε να κάθεσαι πάνω σε ένα θρανίο προσπαθώντας να βρεις κάποιο ενδιαφέρον στις μαλακίες που άκουγες, ενώ είχες και τρία διαλλήματα στα οποία έτρεχες να παίξεις ξύλο ή μπάλα τα αγόρια και τα δε κορίτσια να πουν τις κατινιές τους ενώ πιο μετά όταν μεγάλωσες λιγάκι έτρεχες να κρυφτείς για να καπνίσεις ή να ¨γωνιάσεις¨ αυτήν ή αυτόν που γούσταρες. Και μετά τις 13:30 είχες περίπου μισή ώρα να φας και να χέσεις κι άρχιζε το άλλο μαρτύριο, φροντιστήρια, γυμναστικές, φροντιστήρια ξανά, κολύμπι, χορός, ωδεία, φροντιστήρια ξανά κι ούτω καθεξής μέχρι που γύριζες σπίτι πτώμα όπου ακόμα και μπάνιο δεν σε έπερναν τα πόδια σου να κάνεις, οπόταν ελεύθερο χρόνο δεν είχες ποτέ.
Αργότερα στα πανεπιστήμια σου, στις σχολές σου και σ´ όλες αυτές τις μαλακίες που νόμιζες (και νομίζεις ακόμη) ότι θα διασφάλιζαν το μέλλον σου νομίζω δεν είχες χρόνο να κλάσεις κι ακόμα κι όταν είχες δεν τον περνούσες μόνος σου.
Όταν τελείωσες με όλα αυτά και πήρες ένα χαρτί που λέει ότι είσαι αυτό και ότι είσαι εκείνο είρθες πίσω στην μαμά και άρχισες να ψάχνεις δουλειά, που βεβαίως δεν βρήκες γιατί παντού ζητούσανε εμπειρία (κάτι που ίσως ξέχασες να σπουδάσεις).
Έτσι μ´ αυτά και με εκείνα βρήκες μία δουλειά που σιχένεσε και προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου μέχρι που έρχεται ο έρωτας που τόσο μα τόσο πολύ ποθείς (ναι, σε σένα μιλάω) κι ο έρωτας φέρνει τον γάμο κι ο γάμος τα παιδιά και εσύ τα μεγαλώνεις όπως σε μεγαλώσανε. Δηλαδή χωρίς καθόλου ελεύθερο χρόνο. Τους δίνεις απλόχερα μία γεμάτη με ρουτίνα, μονοτονία, άγνοια και χωρίς καθόλου φαντασία ζωή και για να τα κάνεις να βγάλουν τον σκασμό όταν σε ρωτάνε διάφορα, τους αγοράζεις και μία μηχανή να τα φροντίζει.
Οπόταν από τώρα και στο εξής θα κάνω άλλου είδους ερωτήσεις, όπως από που πήρες το i-phone σου ή το i-pod σου ή που δουλεύεις και τέτοιες κοινότυπες μαλακισμένες ερωτησούλες μίας χρήσης. Ίσως μιλήσουνε παραπάνω, ίσως μου ζαλίσουνε τα αρχίδια από το μπλα μπλα. Ίσως μιλάνε όλοι νύχτα μόνο για την πάρτη τους κάτι που θα τους κάνει να νιώσουν ότι είμαι ευχάριστος τύπος και καλή παρέα.
Όταν αποφάσισα λοιπόν να βάλω σε εφαρμογή τέτοιου είδους ερωτήσεις ήρθε μία φίλη που ποτέ δεν της έκανα τις άθλιες-φιλοσοφημένες ερωτήσεις μου και με ρώτησε ¨τι θα έκανες αν μπορούσες να παγώσεις τον χρόνο και τους ανθρώπους για πέντε λεπτά;¨.
Κάπου εκεί πάγωσα εγώ ο ίδιος κι ακόμα και τώρα που γράφω είμαι παγωμένος, μόνο τα δάχτυλα μου κινούνται κι αυτά δεν σταματάνε να γράφουν. Γράφουν για οτιδήποτε έχει μέσα το κεφάλι μου, το αδειάζουν πάνω σε σελίδες, σε τόνους σελίδες. Και τα μάτια μου απλά θαυμάζουν την ομορφιά του κόσμου και της φύσης σε όλο το μεγαλείο τους καθώς τα χείλη μου προσπαθούν να ψελλίσουν πως, θα ´ταν ψέμα αν έλεγα πως δεν έχω τίποτα άλλο να πω......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου